امروزه ادعاهایی مبنی بر استفاده از فضای ابری جهت ذخیره سازی دیجیتالی دادهها مطرح میشود. مثل: «فایلهای خود را به فضای ابری منتقل کنید؛ جایی که هرگز فضای ذخیره سازی شما تمام نمیشود. یا ما به شما فضای ذخیره سازی نامحدود ارائه میدهیم.» آیا این ادعاها در مورد ذخیره سازی بی پایان واقعی هستند؟ یا باید نگران کمبود فضای ذخیره سازی دیتاسنترها در آینده باشیم؟
درک مفهوم ذخیره سازی نامحدود هنوز دشوار است. به هر حال، فضای فیزیکی محدود است. خیلی وقت پیش نبود که فضای ذخیره سازی در رایانهها یک مشکل واقعی بود. برای بسیاری از ما، کمبود جا در گوشیهای هوشمند و تبلتهایمان همچنان یک مشکل است.
روزانه 95 میلیون عکس و ویدیو فقط در اینستاگرام به اشتراک گذاشته میشود. هر روز 306.4 میلیارد ایمیل و 500 میلیون توییت ارسال میشود. تخمین زده میشود که جهان بیش از 1300 اگزابایت داده را ذخیره میکند و روزانه بیش از 2 اگزابایت تولید میکند. برای درک این موضوع، 1 اگزابایت برابر با 1 میلیون ترابایت یا 1 میلیارد گیگابایت است. صنعت مرکز داده تا چه زمانی میتواند با حجم دادههایی که دنیا هر روز تولید میکند همگام باشد؟ و اگر فضای مراکز داده تمام شود چه؟ بنابراین چگونه ارائه دهندگان ابری میتوانند فضای ذخیره سازی نامحدود ارائه دهند؟ وقتی فضای ذخیره سازی تمام شود چه اتفاقی میافتد؟
اگرچه دادهها دیجیتال هستند، اما فضای فیزیکی هنوز مورد نیاز است
دادهها در دنیای دیجیتال وجود دارند، اما در دنیای فیزیکی نیز فضا را اشغال میکنند. نگاهی به برخی از بزرگترین شرکتهای فناوری میتواند این ایده را آشکارتر کند. گوگل، فیسبوک و آمازون از بزرگترین شرکتهای جهان هستند و مراکز داده آنها میتوانند این را ثابت کنند. آمازون در مجموع 14 مرکز داده دارد. گوگل 15 مرکز داده دارد. و فیس بوک دارای 12 مرکز داده است. و این مراکز داده همچنین برخی از بزرگترینها هستند که حدود 15 میلیون فوت مربع فضای فیزیکی دارند. اگرچه این سه شرکت از بزرگترین شرکتهای جهان هستند، اما بسیاری از شرکتهای دیگر نیز دارای مراکز داده هستند. حدود 7.2 میلیون مرکز داده در کل جهان وجود دارد که فضای فیزیکی بیشتری را اشغال میکنند.
نگاهی به داخل یک مرکز داده ابری و ذخیره سازی دیجیتالی دادهها
به عبارت بسیار ابتدایی، یک مرکز داده فقط مجموعهای از سرورهاست. سرورها چیزی بیش از کامپیوترهایی نیستند که تنها وظیفه آنها ذخیره داده هاست. دیتاسنترهای بسیار بزرگ میتوانند به اندازه انبارها و شامل صدها، هزاران یا حتی میلیونها سرور باشند.
با این حال، همه سرورهای یک مرکز داده، دادههای منحصر به فردی را ذخیره نمیکنند. برای اطمینان از ایمن بودن و در دسترس بودن اطلاعات در 99.99 درصد مواقع، دیتاسنترها بر اصل افزونگی تکیه میکنند. این بدان معناست که آنها چندین نسخه از یک اطلاعات را در سرورهای مختلف نگه میدارند. برخی از بزرگترین ارائه دهندگان خدمات ابری، مانند آمازون، ممکن است دادههای یکسانی را در دو مکان جغرافیایی مختلف برای حداکثر افزونگی حفظ کنند.
بنابراین، یک مرکز داده را بهعنوان ردیفی از رایانههایی تجسم میکنید که بهطور خاص برای ذخیره دادههای زیادی طراحی شدهاند. هزینه راه حلهای ذخیره سازی دادهها در سالهای اخیر بسیار کاهش یافته است. به همین دلیل است که ارائه دهندگان فضای ذخیره سازی ابری میتوانند فضای ذخیره سازی نامحدود را به مشتریان خود ارائه دهند. اما تا کی به همین شکل باقی خواهد ماند؟
گروه فنی و مهندسی کارنو تولید کننده سیستم کنترل و مانیتورینگ اتاق سرور و دیتاسنتر
آیا دیتاسنترها هرگز فضای ذخیره سازی دیجیتالی دادهها را تمام خواهند کرد؟
در حال حاضر، هیچ دلیل واقعی برای نگرانی در مورد تمام شدن فضای ذخیره سازی ابری وجود ندارد. تا سال 2020، کل جمعیت انسان 64.2 زتابایت داده تولید کرده بود. تا سال 2025، تخمین زده میشود که ما 181 زتابایت داده تولید کنیم. (منبع: Statista)
بله، این اطلاعات زیادیست. اما یک مرکز داده با وسعت حدود 980000 فوت مربع میتواند تا 2.6 میلیون سرور را در خود جای دهد. شرکتهایی مانند آمازون، گوگل و مایکروسافت چنین مراکز ذخیرهسازی داده وسیعی را دارند و تحقیقات نشان میدهد که ظرفیت آنها کامل نیست. میلیونها دیتاسنتر کوچکتر را در سراسر جهان را نیز به این لیست اضافه کنید، واضح است که هنوز به یک بحران جهانی ذخیرهسازی داده نزدیک نشدهایم. (منبع: Rack Solutions)
چه زمانی این روند تغییر خواهد کرد؟
تحقیقات و آینده ذخیرهسازی دادهها
اگر تولید جهانی داده افزایش یابد و فناوری ذخیرهسازی دادههای فعلی ما ثابت بماند، باید به دنبال تمام شدن فضای ذخیرهسازی اطلاعات باشیم. با این حال، حتی گذراترین نگاه به تحولات 10 سال گذشته نیز باید روشن کند که فناوری ذخیرهسازی دادهها هنوز ثابت نشده است.
تغییراتی در ذخیره سازی دادهها مشاهده میشود – تغییر از هارد دیسکهای سنتی (HDD) به درایوهای (SSD) که سریعتر، کوچکتر و کارآمدتر هستند. تحقیقات در مورد فن آوریهای ذخیرهسازی دادهها ادامه دارد و برخی از موسسات امکان استفاده از اتمها یا DNA را به عنوان راه حلهای نهایی ذخیرهسازی دادهها بررسی میکنند! ما همچنین شاهد پیشرفتهایی در زمینههای مرتبط مانند نرخ انتقال داده، عملکرد و کارایی ذخیرهسازی و مصرف انرژی سرورها هستیم. این کار میتواند بارگذاری، دانلود، دسترسی و ذخیره دادهها را کارآمدتر کند.
بنابراین، منطقیست که فرض کنیم با افزایش حجم دادههایی که تولید میکنیم، تقاضا برای راهحلهای ذخیرهسازی بزرگتر و بهتر نیز افزایش مییابد و با پیشرفتهای مستمر مواجه میشود.
آیا هرگز فضای ذخیرهسازی دیتاسنترها تمام میشود؟
جواب این سوال همچنان میتواند نه باشد. دیتاسنترها در آینده نزدیک فضای ذخیرهسازی را تمام نخواهند کرد و بعید است که ما به این زودی نگران کمبود ذخیرهسازی اطلاعات باشیم. در حالی که فضای فیزیکی یک محدودیت است، جهان ذخیرهسازی به حداکثر ظرفیت در دادههای فعلی خود را به حداکثر نرسیده است و با ظهور فناوریهای ذخیرهسازی جدید، به نظر میرسد که سیستمهای ذخیرهسازی داده جهان با گذشت زمان کارآمدتر و قویتر میشوند.
نتیجه گیری
ما بیش از هر زمان دیگری، در سالهای اخیر در حال تولید داده هستیم و به تولید داده با سرعتی بسیار شگفت انگیز ادامه میدهیم. باز هم، تخمین زده میشود که جهان بیش از 1300 اگزابایت داده را ذخیره میکند و هر روز 2 اگزابایت اضافی تولید میکند.
صنعت داده در حال رونق است، اما کارشناسان این صنعت نیز به دنبال راهی برای همگام شدن با حجم دادههای تولید شده در جهان هستند. صنعت مرکز داده در حال گسترش و ساخت مراکز داده جدید در نقاطی از جهان است که به دلیل مراکز داده خود شناخته شده نیستند. مکانهایی مانند آتن، یونان اکنون در حال ساخت مراکز داده جدید برای مایکروسافت هستند. با ایجاد دادههای بیشتر و بیشتر، همچنان شاهد ایجاد مراکز داده جدید در مکانهای جدید خواهیم بود. اما با فناوری فعلی، آیا صنعت مرکز داده میتواند به همین منوال ادامه دهد؟ نوآوریهای فناوری مانند ذخیره سازی DNA میتواند استاندارد بعدی صنعت باشد. اگرچه این فناوری هنوز نیاز به توسعه دارد، اما صنعت مرکز داده به ایدههایی مانند این نیاز دارد تا بتواند با تقاضا مطابقت داشته باشد.
نظرات درباره این مطلب
1 نظر
ولي كريمي –
واقعاً وقتی از ذخیره سازی صحبتی میشه، به این فکر می کنیم که چه بلایی سر این همه داده و اطلاعات خواهد اومد؟!
چقدر دیگه تکنولوژی پیشرفت خواهد کرد و احتیاج به فضای فیزیکی خواهیم داشت که اینا رو ذخیره کنیم؟
امیدوارم که تکنولوژی و فناوری های نانو جوابگوی این نیازها باشه.
اما نمی تونم ذخیره سازی بر روی DNA رو قبول کنم، چون بی فایدس.
یا هاردها و حافظه هایی توسعه پیدا کنن که هزارجور عیب و ایراد و نقص دارن.
بهتره روی یه ریشه ذخیره سازی متمرکز بشن.
چقدر دیگه باید دیتا سنترها هر ساله حافظه ها رو به خاطر پیش بینی خرابی عوض کنن؟
و اینکه مسئله آلودگی محیط زیست خیلی مطرحه.
باید فکری کرد.
ممنون از ارائه این مطلب مهم.
سپاسگزارم ????????.